China: het dak van de wereld

Na de nacht met veel regen in Nagarkot (Nepal) is de lucht te bewolkt voor zicht op de Mount Everest. Ik zie een klein puntje van de toppen tijdens een kort helder moment. De rit naar de grens met China gaat veel voorspoediger dan gedacht. Het laatste deel van de weg is wel vol hobbels en kuilen door de vele aardverschuivingen die de weg menigmaal blokkeren. Wij hebben mazzel, de route is toegankelijk. Uitchecken in Nepal doen we in Kodari en is een eitje. Dan gaan we via de Friendship Bridge de grens over. Inchecken in China geeft wat vertraging. De paspoorten worden drie maal gecontroleerd. De tassen gaan twee maal door een scan en worden bij vrijwel iedereen open gemaakt en uitgepakt. Ik geniet nog van mijn goede karma en mijn backpack mag dicht blijven, mijn rugzak presenteer ik zelf en is direct in orde. De meeste medereizigers mogen geen reisgidsen meenemen, ondanks dat alles wat niet genoemd mag worden eruit is gescheurd. Mijn gekleurde gebedsvlaggen mogen dus mee, en mijn boek over zenmeditatie, speciaal gekocht in Sarnath - India, ook. Het meest blij ben ik met de stempel in mijn paspoort. Als enige heb ik de juiste puppylook kunnen opzetten en heel blij en beleefd gedaan bij de douane mevrouw. Het groepspermit wat we hebben voor China is een A4-tje met een stempel erop, en dit levert ons paspoort eigenlijk niets op aan bewijs. Happy happy joy joy!! :-)

Met het vervolgen van de route gaan we direct flink de hoogte in. Het eerste hotel heeft een heerlijke kamer, zacht dekbed. Even luxe na de vochtigheid in de vorige kamers en de primitieve omstandigheden die de dagen erna zullen volgen. Denk hierbij aan geen douche, een thermoskan warm water en één gezamenlijk toilet (lees: een gat in de grond). Ik knuffel tijdens de nachten met mijn eigen slaapzak. Blij dat ik die extra bagage meevoer voor de stoffige vochtige verblijven.

Het vroeg-opstaan-regime van 5:30 uur is deze eerste dagen iets versoepeld omdat we langzaam moeten wennen aan de hoogte. We mogen uitslapen tot 6, 7, of soms zelfs 8 uur. We bereiken ons hoogste punt op 5280 meter. We komen drie maal boven de vijf kilometer, o.a. over de La Lung pas, onderweg naar Tingri (4550m). Het landschap is erg mooi en doet me denken aan Nieuw-Zeeland, de ronde bergtoppen met een goudgele gloed. Hoger dan 5000 meter is het wat grijzer en kaler. De besneeuwde toppen zijn nog veel hoger en zien we als het helder genoeg is. Hoogtepunt van de eerste dagen is het heldere zicht op de Mount Everest, 8086 metertjes. Ook hier in dit deel van het land hebben we slechts een paar uur stroom per dag en wisselend (warm) water. De teller van warme douches staat op 4. Shigatse is weer wat moderner en bereiken via de Friendship Highway, over de hoogvlakte. Onderweg stoppen we nog bij het authentieke familiehuis van onze lokale gids voor een flits bezoek met yak thee. Een vettig drankje wat mij niet zo smaakt om half negen 's ochtends. Mijn gebedsvlaggetjes hangen bij de anderen.
Tijdens het bezoek aan het Tashilunpoklooster gaat onze lokale gids er als een speer vandoor. Zijn moeder waar we de dag ervoor nog op de thee waren is met spoed opgenomen in het ziekenhuis van Lhasa.

Een aantal mensen is wederom ziek. Is het geen Delhi-belly, nu is het hoogteziekte. De hoogtes doen me weinig, een klein beetje druk achter mijn ogen boven de 5000m. Een biertje bij het avondeten kan dus best. Een glaasje water extra ter compensatie. Advies is namelijk om liters water te drinken maar na een dag heb ik dat wel gezien. Wel is de ijle lucht goed merkbaar bij inspanning. Een sprintje trekken om snel de camera te pakken eindigt in gesprongen bloedplaatjes en veel gehijg.

De laatste stop in China's naamloze provincie is Lhasa. Onderweg kijken we uit over het Yamdrok Tso-meer, turquoise van kleur op 4974m hoogte. Ook stoppen we nog bij een gletsjer met eeuwige sneeuw, hoogte ruim 7100m hoogte. Voor de beide attracties worden we geacht een paar dikke yuan flappen neer te leggen. Terwijl de weg er gewoon langs rijdt. Commercie is de Chinezen niet vreemd. Gelijkertijd is het een methode toerisme te ontmoedigen en procedureel iedereen bezig te houden.

De highlights van Lhasa nemen een iets andere vorm aan wanneer mijn snotters omslaan in een holte ontsteking met flinke koorts. De hotelkamer met het spiralen matras blijft de eerste dag mijn beste vrind. Het bezoek aan het Potale paleis wil ik niet missen dus ik sleep mezelf de honderden trappen op, op basis van een paar strippen pillen. Ook het boeddhistische tempelcomplex Jokhang en de oude stad zien mij stoned hun poorten passeren. De laatste dag begint met regen dus we gaan voor een rondje souvenir shoppen. Afdingen en onderhandelen is de nieuwe hobby.

Een van de meest spectaculaire treinritten van China, dwars door de Himalaya en over de hoogvlakten, zal ons naar het echte China brengen. In ruim 32 uur rijden we naar Xi'an.

PS. Ik ben een ding vergeten mee te nemen deze reis. Namelijk een kabel voor de camera. Dit verklaart het gebrek aan beeldmateriaal bij deze reisverhalen. Misschien dat ik in Xi'an iets kan kopen. Anders vraagt het nog wat geduld.